Ineens zat hij daar. In onze tuin. ‘Neus’ aan neus met onze puppy van drie maanden. Het was één van de kinder-koolmeesjes uit het nestkastje aan de muur. Mijn instinct ging aan: redden! Dat zielige kleine meesje zat daar in zijn uppie op de grond. Een hele maand hadden we met veel plezier geluisterd naar zijn of haar gekwetter. We hadden gezien hoe goed er voor hem gezorgd werd. Dat kon nu toch niet 1-2-3 door één hondenpoot teniet worden gedaan? En ook zeker niet voor mijn neus? Slik. Ik weet dat de natuur daar anders over denkt. Uitvliegen heet niet voor niets uitVLIEGEN. ‘Dat moet je dus doen, vogeltje’, zei ik nog. Vogeltje zocht een beschermd plekje onder de blaadjes en ik haalde ons hondje naar binnen.
Willen redden… Alles en iedereen moet gelukkig zijn. Een echte redder heeft zijn voelsprieten veel naar buiten staan. De omgeving wordt gescand. Wat is de behoefte van een ander? Wat is de mening van anderen? Een redder kan zo druk met zijn omgeving zijn dat hij zichzelf niet meer voelt. De grenzen tussen ‘ik’ en ‘jij’ worden vager en kunnen vervloeien. Het voelen en vormgeven van eigen wensen is dan erg lastig. Er zijn heel wat mensen die zich hierin zullen herkennen. Ik in ieder geval wel, zoals te merken bij het kinder-koolmeesje. En ook in mijn gezin. Is iedereen in huis tevreden? Moet er nog een was gedraaid worden? Is het al tijd om te gaan koken? En dan kan het gebeuren dat iedereen lekker zijn eigen gang gaat en ik uiteindelijk niet meer weet wat ik zelf wilde gaan doen. Een frustrerend moment. Maar door de jaren heen heb ik geleerd wat mij helpt. Dus zodra ik weer in mijn redder-modus zit en daar compleet op leegloop (lees: moe en chagerijnig wordt), dan weet ik dat ik over mijn eigen grens heen ben gegaan. Even lachen helpt… Ik was weer even ‘leipe loetje’ aan het spelen. Tijd voor een andere rol. Rustig gaan zitten, aandacht naar mijn ademhaling (doet ie het nog?) en dan kijken wat er in me op komt. Wat heb ik op dit moment nodig…
Kinderen die zich op latere leeftijd tot een echte ‘redder’ kunnen ontwikkelen hebben prachtige kwaliteiten en ook bepaalde valkuilen. Ze zijn sensitief en voelen daardoor vaak feilloos aan wat anderen van hen verwachten. Het zijn kinderen die het vriendjes vaak naar de zin willen maken. Ruzie maken, grenzen aangeven en je eigen mening vertellen is vaak lastig. Want ja, stel je voor dat je ze je niet meer leuk vinden. Dan kom je alleen te staan. Dat vinden ze heel eng. Nou is dat voor veel kinderen eng, maar vooral als je niet goed weet wie je zelf bent. Want wie ben je eigenlijk zonder de ander?
Wat hebben deze kinderen nodig? Deze kinderen willen zich welkom voelen. Weten en ervaren dat er tijd en ruimte voor hen is. Dat er geluisterd wordt naar hun mening en ideeën. Neem niet altijd genoegen met het antwoord ‘maakt mij niet uit’ als je vraagt wat ze op hun brood willen. Geef ze de tijd om zelf te voelen wat ze willen. Ze hebben ‘lege tijd’ nodig om hun aandacht weer naar binnen te kunnen richten. Dat is oplaadtijd. Daarnaast helpt het kennen van eigen talenten. Want dat zijn positieve ankers voor het eigen zelfbeeld. Handvatten om tegelijk contact met zichzelf te hebben en met een ander. Het zijn prachtige levensvatbare vaardigheden.
Ik hoop dat het koolmeesje zijn levensvatbare vaardigheid ‘vliegen’ snel gaat leren. Dan redt hij zichzelf wel. Het dierenleed (haha, klinkt lekker dramatisch) in onze tuin was diezelfde middag nog niet voorbij. Even later zag ik ons hondje spelen met een langpootmug. Schoot mijn instinct weer aan? Eh… nee. En zo gebeurde het dat de mug van 3D, steeds meer 2D werd. Ik voelde een beetje wroeging. Als hij nou veertjes en een koddig kopje had gehad, dan had ik waarschijnlijk…
‘Redden’ is een voorbeeld van een gedragspatroon, een karakterstijl. Diep ingesleten gedragspatronen van volwassenen zijn lastiger te veranderen, dan gedragsgewoonten van kinderen. Wilt u graag meer inzicht in gedrag van uw kind? Neem contact op voor de mogelijkheden!
Recente reacties