Jij bent als kind

precies goed

zoals jij hoort te zijn

Het is helemaal de bedoeling dat jij jezelf bent

Niks aan jou hoeft anders te zijn

Vind je het niet altijd leuk om jezelf te zijn?

Wil je dan graag een ander zijn?

Je hebt een keuze

Kies je voor jezelf

Doe je dingen waar jij blij van wordt

dan word je sterker

Je wordt als een magneet

Anderen vinden het fijn om bij je te zijn

Kies je vaak voor een ander

dan verzwak je

Je hebt minder plezier

en voelt je steeds meer alleen

tussen de anderen

Gek hè

Dat voor jezelf kiezen dus

helemaal niet egoïstisch is

– Esther, herfst 2017

Ineens zat hij daar. In onze tuin. ‘Neus’ aan neus met onze puppy van drie maanden. Het was één van de kinder-koolmeesjes uit het nestkastje aan de muur. Mijn instinct ging aan: redden! Dat zielige kleine meesje zat daar in zijn uppie op de grond. Een hele maand hadden we met veel plezier geluisterd naar zijn of haar gekwetter. We hadden gezien hoe goed er voor hem gezorgd werd. Dat kon nu toch niet 1-2-3 door één hondenpoot teniet worden gedaan? En ook zeker niet voor mijn neus? Slik. Ik weet dat de natuur daar anders over denkt. Uitvliegen heet niet voor niets uitVLIEGEN. ‘Dat moet je dus doen, vogeltje’, zei ik nog. Vogeltje zocht een beschermd plekje onder de blaadjes en ik haalde ons hondje naar binnen.

Willen redden… Alles en iedereen moet gelukkig zijn. Een echte redder heeft zijn voelsprieten veel naar buiten staan. De omgeving wordt gescand. Wat is de behoefte van een ander? Wat is de mening van anderen? Een redder kan zo druk met zijn omgeving zijn dat hij zichzelf niet meer voelt. De grenzen tussen ‘ik’ en ‘jij’ worden vager en kunnen vervloeien. Het voelen en vormgeven van eigen wensen is dan erg lastig. Er zijn heel wat mensen die zich hierin zullen herkennen. Ik in ieder geval wel, zoals te merken bij het kinder-koolmeesje. En ook in mijn gezin. Is iedereen in huis tevreden? Moet er nog een was gedraaid worden? Is het al tijd om te gaan koken? En dan kan het gebeuren dat iedereen lekker zijn eigen gang gaat en ik uiteindelijk niet meer weet wat ik zelf wilde gaan doen. Een frustrerend moment. Maar door de jaren heen heb ik geleerd wat mij helpt. Dus zodra ik weer in mijn redder-modus zit en daar compleet op leegloop (lees: moe en chagerijnig wordt), dan weet ik dat ik over mijn eigen grens heen ben gegaan. Even lachen helpt… Ik was weer even ‘leipe loetje’ aan het spelen. Tijd voor een andere rol. Rustig gaan zitten, aandacht naar mijn ademhaling (doet ie het nog?) en dan kijken wat er in me op komt. Wat heb ik op dit moment nodig…

Kinderen die zich op latere leeftijd tot een echte ‘redder’ kunnen ontwikkelen hebben prachtige kwaliteiten en ook bepaalde valkuilen. Ze zijn sensitief en voelen daardoor vaak feilloos aan wat anderen van hen verwachten. Het zijn kinderen die het vriendjes vaak naar de zin willen maken. Ruzie maken, grenzen aangeven en je eigen mening vertellen is vaak lastig. Want ja, stel je voor dat je ze je niet meer leuk vinden. Dan kom je alleen te staan. Dat vinden ze heel eng. Nou is dat voor veel kinderen eng, maar vooral als je niet goed weet wie je zelf bent. Want wie ben je eigenlijk zonder de ander?

Wat hebben deze kinderen nodig? Deze kinderen willen zich welkom voelen. Weten en ervaren dat er tijd en ruimte voor hen is. Dat er geluisterd wordt naar hun mening en ideeën. Neem niet altijd genoegen met het antwoord ‘maakt mij niet uit’ als je vraagt wat ze op hun brood willen. Geef ze de tijd om zelf te voelen wat ze willen. Ze hebben ‘lege tijd’ nodig om hun aandacht weer naar binnen te kunnen richten. Dat is oplaadtijd. Daarnaast helpt het kennen van eigen talenten. Want dat zijn positieve ankers voor het eigen zelfbeeld. Handvatten om tegelijk contact met zichzelf te hebben en met een ander. Het zijn prachtige levensvatbare vaardigheden.

Ik hoop dat het koolmeesje zijn levensvatbare vaardigheid ‘vliegen’ snel gaat leren. Dan redt hij zichzelf wel. Het dierenleed (haha, klinkt lekker dramatisch) in onze tuin was diezelfde middag nog niet voorbij. Even later zag ik ons hondje spelen met een langpootmug. Schoot mijn instinct weer aan? Eh… nee. En zo gebeurde het dat de mug van 3D, steeds meer 2D werd. Ik voelde een beetje wroeging. Als hij nou veertjes en een koddig kopje had gehad, dan had ik waarschijnlijk…

‘Redden’ is een voorbeeld van een gedragspatroon, een karakterstijl. Diep ingesleten gedragspatronen van volwassenen zijn lastiger te veranderen, dan gedragsgewoonten van kinderen. Wilt u graag meer inzicht in gedrag van uw kind? Neem contact op voor de mogelijkheden!

‘G*dverd%*mme!’, hoor ik mijn dochter ineens zeggen. Ik schrik van binnen. Dat woord vind ik een Groot en Verboden scheldwoord. Zegt mijn eigen dochter dat? Het vloekt ook nogal letterlijk met het mooie bos waar we zijn. Als ik zeg dat ik het niet oké vind dat ze dat woord gebruikt, is ze niet erg onder de indruk. Er ontstaat daarna een gesprek met haar vriendin. Mijn dochter gebruikt geen lichaamsdelen van mensen als scheldwoord. Daar ligt voor haar dan weer de grens. Haar vriendin heeft een eigen oplossing: ‘shoot’ in plaats van ‘shit’ of ‘kut’. Het G-woord wat mijn dochter net zei, gebruikt zij niet want je kunt er mensen mee kwetsen die geloven. Wat een mooi gesprek wordt dit. Vervolgens noemen ze het verschil tussen iemand uitschelden of een scheldwoord omdat iets niet lukt. Het eerste vinden ze een stuk erger dat het tweede.

Een paar weken ervoor kwam het onderwerp ‘schelden’ thuis ter sprake. Mijn vriend verwees naar een artikel in de Quest*. Daarin stond dat schelden een gezonde functie heeft. ‘Zie je wel’, zei hij-die-wel-eens-krachttermen-gebruikt triomfantelijk.

In het artikel staat dat een scheldwoord werkt om emoties uit te drukken in taal. Dit kan ook positief, zoals ‘wat een fucking goed idee!’. Maar dat is niet het enige. Scheldwoorden werken omdat ze verboden zijn. Hier een letterlijk stukje uit het artikel:

“Dat scheldwoorden emotioneel geladen zijn, komt door het taboe dat erop rust om ze te zeggen, door het labeltje ‘grof’ dat eraan hangt. Het maakt ze niet alleen ideaal om flink stoom af te blazen of pijn te bestrijden, maar ook om aandacht te trekken. Het brein reageert direct op taboewoorden…”

Het brein wordt alert omdat er als het ware een ‘vlaggetje’ bij staat voor de categorie ‘verboden woorden’. En deze categorie leren ze van volwassenen. Al vanaf 2 jaar. Je kunt jouw kind dus allerlei woorden aanleren als ‘verboden’. En dan maar hopen dat ze die gaan gebruiken als scheldwoorden in plaats van allerlei lichaamsdelen en ziektes. Het woord ‘Snoskommer’ schiet me nu te binnen (uit de GVR van Roald Dahl) of ‘Groftoeter’ (om de G-klank er lekker in te houden). Kun jij nog een paar leuke bedenken? Maar dan moet je die woorden zelf ook gebruiken als scheldwoord en in ieder geval consequent verbieden als je kind ze zegt. Oké, ik draaf nu een beetje door…

Ik scheld niet vaak, maar af en toe… Als ik mijn hoofd (weer eens) tegen het hoekje van de afzuigkap stoot, dan komt er behalve een schreeuw ook een vloek of scheldwoord mee. Kan ik niet anders? Of wil ik niet anders? Ik weet het niet. Misschien is beide wel waar. Even een krachtterm lijkt te helpen en dan is het ook weer klaar. Zo leg ik het dan ook uit aan mijn geschrokken dochters.

Tegelijkertijd kan ik niet altijd onderdrukken om mijn afkeuring te laten merken als mijn vriend of dochters een scheldwoord laten vallen. Maar volgens het Quest-artikel is dat ook helemaal oké. Want de woorden werken niet meer als ze mogen en ook niet als ze heel vaak gebruikt worden. Fijn om te weten!

Schelden, vloeken… Het is een heel persoonlijk thema. Ieders grenzen liggen op verschillende vlakken. Een functie heeft het wel, mits we het blijven begrenzen. Anders verliest een scheldwoord zijn kracht. En het is een mooi gespreksonderwerp om bij stil te staan, samen met je kinderen. Wat vinden jullie wel kunnen en wat niet meer? Hoe gaan jullie met elkaar om als de meningen verschillen?

Begin dit jaar werd ik in een trainingssessie uitgenodigd om bewust te gaan schelden vanuit boosheid. Na het overstappen van een kleine drempel voelde het heerlijk om een keer helemaal ‘los te gaan’ met krachttermen binnen vier muren. Hè hè, dat zouden meer mensen moeten doen, dacht ik. Ik voelde me erna in ieder geval fucking goed!

Ook scheldende kinderen en hun ouders begeleid ik op weg naar meer zelfkennis en plezier via hun talenten. Meer informatie vind je bij Aanbod of neem Contact op voor een persoonlijk gesprek!

* Quest – april 2016 – God… van Anouk Broersma. Na te lezen via Blendle.com.

Ben je al begonnen met het plannen van je vakantie? Beginnen de voorjaarskriebels toe te slaan? Mooi! Dat betekent dat je in beweging komt. Je bent bezig met jouw wensen en daar vorm aan te geven. Het verdiepen in je talenten kunnen je hierbij helpen, zoals je verderop kunt lezen. We maken kennis met het talent ‘reiziger’. Waar brengt de reiziger jou de komende maanden heen?

In mijn praktijk werk ik onder andere met Jong Talent. Een talentenspel voor kinderen waar ze kennismaken met hun persoonlijke team van talenten. Dit zijn talenten in de vorm van archetypen, oerbeelden. Het zijn type personen met bepaalde gaven, eigenschappen en een functie. Ik noem ze talenten in 3D. Het zijn geen platte woorden op papier, want tijdens het spel komen ze tot leven. Daarom werken ze zo verrijkend! Ik noem een paar voorbeelden: kunstenaar, leraar, muziekmaker, dierenvriend, magiër, bruggenbouwer, stuurman, krijger. Kinderen kiezen hun talenten in het begin van het spel vooral op hun gevoel. En dat gaat eigenlijk altijd prima. Als ze er even bij stil staan weten ze vaak precies welken talenten bij hen passen. Ze weten nog niet altijd waarom. Dat blijkt dan vaak later in het spel. Waardevolle ontdekkingen, want deze talenten worden nog lang niet altijd bewust in de praktijk gebruikt.

Hoezo 3D-talenten? Deze talenten hebben fysieke kenmerken: ze kunnen mannelijk of vrouwelijk zijn (als vrouw kun je dus mannelijke talenten hebben en andersom) en in een visualisatie blijkt hoe ze gekleed zijn en kunnen ze op een bepaalde manier bewegen. Vaak krijg je er een gevoel bij (bijv. ‘dit talent voelt gelukkig’). En ten slotte ontdek je eigenschappen van het talent, zoals of het talent dapper is, daadkrachtig of rustgevend. Snap je wat ik bedoel met 3D?

Wacht even… Ken je het werken met (begeleide) visualisaties? Je doet je ogen dicht en onder begeleiding van een verhaal komen er vanzelf beelden omhoog. Niets spannends. Wel wonderlijk! En zo kun je als majesteit door je koninkrijk lopen en je talenten ontmoeten. Deze werkvorm werkt erg goed bij talentencoaching. Het is een krachtig middel om onbewust ‘weten’ naar boven te laten komen. Voor nu laat ik het hierbij, want we gaan samen een talent leren kennen. Ben je er klaar voor?

Laten we als voorbeeld eens het talent ‘reiziger’ nemen. Om alvast in de vakantiestemming te komen 😉 Als je het woord letterlijk vertaalt is het een talent dat graag op pad is en andere plaatsen en landen bezoekt. Nu kun je nog wat langer bij het talent stil staan en je afvragen:

• Wanneer is dit talent actief bij mij?
• Neemt het veel ruimte in?
• Welke behoefte heeft dit talent? Is dat vrijheid? Nieuwe omgeving ontdekken? Behoefte aan samenzijn met het gezin?
• Is het een sociaal talent of gaat hij liever alleen op stap?
• Wil de reiziger weg van huis of liever reizen ‘naar binnen’ maken?
• Krijg je een bepaald gevoel bij het talent, nu je wat langer stil staat bij de reiziger?
• Waar kan de reiziger jou mee helpen?

Met deze vragen (en andere) kom je een laagje dieper in de talentenwereld. En dus ook bij je eigen wensen en behoeften.

Hoe gaat het met mijn reiziger? Oef, ja, ik voel hem meteen. Hij wil de wijde wereld in. Vrijheid, warmte en natuur. De werkelijkheid is… Verantwoordelijkheid voor mijn gezin en praktijk. Kortom, die wijde wereld moet even wachten. En alles hier is ook een heel avontuur op zich en daarbij… hebben we met het gezin gekozen voor een puppy. Ik ga dus de komende jaren veel meer naar buiten. En daar komt een hele blije grijns op het gezicht van mijn reiziger. Ik ga niet heel ver weg de komende maanden. Nu maar hopen op een warme zomer 😉

Wil je meer weten over wat talentencoaching voor jouw kind kan betekenen? Kom in contact. Dan reizen we een stukje samen.

‘Wat zullen we doen?’ vroeg mijn vriendinnetje. ‘Maakt mij niet uit, zeg jij het maar’, zei ik terug. Zo ging het vroeger vaak. Ik was bang dat ik met een stom idee kwam. Mijn vriendinnetje zou me dan vast niet meer aardig vinden. Er waren ook veel momenten dat ik écht niet wist wat ik wilde. En net wanneer de ander dan met een idee kwam, voelde ik ‘dat wil ik niet’. Maar ja, dan was het al ‘te laat’, dacht ik. Ik had immers gezegd dat het mij niet uitmaakte…

Wat is er aan de hand in bovenstaand voorbeeld? Er zijn verschillende achterliggende gevoelens en gedachten. Het eerste is een gebrek aan eigenwaarde. Brave kinderen zorgen beter voor anderen dan voor zichzelf. Ze hebben namelijk het idee dat anderen belangrijker en beter zijn.

Ten tweede gaat het om assertiviteit. Op Wikipedia (zie hier) vind je een uitgebreide uitleg van de term. Brave kinderen zijn gewend om zich in te houden. En omdat ze zich meer richten op de wensen van de ander verliezen ze hun eigen wensen uit het oog. Het zeggen van een eigen mening of het noemen van een idee is dan vaak lastig.

Nog een stapje gaat het ‘nee’ zeggen. Wat kan dit toch spannend zijn voor brave kinderen! Maar oh, wat is het een belangrijke vaardigheid waar ze het hele leven wat aan hebben. Hoe je dit doet en welke manier bij het kind past is heel persoonlijk. Er zit vaak angst achter voor het verwachte gevolg, namelijk een verdrietig of boos vriendje die jou niet meer leuk vindt. En dat is heel pijnlijk als je een kind bent, dat het geluk van anderen belangrijker vindt, dan dat van zichzelf.

Brave kinderen hebben prachtige kwaliteiten, zoals flexibel, gezellig, hulpvaardig en de behoeften aanvoelen van anderen. Het is belangrijk dat ze zich zelf ook gaan ervaren als een waardevol kind. Een kind waar anderen rekening mee willen houden. Dit waardevolle gevoel is voor deze kinderen als een gewonnen hoofdprijs voor het leven.

Drie tips voor (het vergroten van de assertiviteit van) brave kinderen:

1. Noem iets van jezelf waar je trots op bent en vertel iemand hierover. Het liefst zo uitgebreid mogelijk. De ander mag erna vertellen wat hij zo bijzonder aan jou vindt. Pfff… wel blijven luisteren hè, ook al vind je het spannend of raar om alleen maar positieve dingen over jezelf te horen.
2. Van braaf naar ‘brave’. Het Engelse woord ‘brave’ betekent moed. En laat dat nou net een belangrijk ingrediënt zijn om te oefenen met ‘nee’ zeggen als iemand je iets vraagt. ‘Nee, dank je wel’, mag natuurlijk ook. Een verdere uitleg van ‘waarom niet’ is niet nodig. Waarom niet? Nou vooruit dan 😉 Het zwakt je boodschap af en kan eindigen in een discussie over de redenen van de ‘nee’. Daar zit je niet op te wachten.
3. Zoek de humor op en doe iets geks. Hier word ik, al schrijvend, ook blij van. Gekke dingen doen geven een heerlijk gevoel van vrijheid. Rare bekken trekken, in de modder springen of expres niet op de maat dansen en vals meezingen met het liedje.

Brave kinderen… ze maken me nieuwsgierig! Wat vinden ze écht leuk om te doen? Waar liggen hun passies? Wanneer voelen ze zich boos en wat doen ze dan? Zijn ze stiekem ook wel eens stout? Dat laatste gun ik ze van harte. Tijdens de coaching geef ik deze kinderen de ruimte. Zodat ze hun talenten en wensen weer beter gaan voelen. Samen onderzoeken we wat er nodig is om verder te groeien. Als ouder kun je dan ineens gaan merken dat je ‘brave’ kind ook praatjes krijgt. Dat is soms even wennen! Neem gerust contact op als ik uw kind hierbij kan helpen.

“Het gaat er niet om of je binnen of buiten de lijntjes kleurt, het gaat erom dat je je tekening maakt”

We waren tijdens de coachingsafspraak al bijna anderhalf uur in het bos en hadden ongeveer 2 kilometer afgelegd. Na de eerste paar meter gingen we namelijk al van het bospad af en dat ging vervolgens de hele tijd door. Via de hondenpoep aan de schoen, kwamen we uit bij een poel met kleine springende kikkertjes. Een klimboom werd ons nieuwe huis en zo konden we andere mensen bespioneren. Door een zoektocht naar een bladerenbad (leve de herfst!) kwamen we uit bij een boom waar we ons eigen natuurkunstwerk gemaakt hebben. Het idee kwam van haar en we gingen samen aan de slag.

En toen vroeg ze of ik een foto van haar wilde maken. Natuurlijk! Ze ging ervoor staan zoals je ziet op de foto. Met haar gezicht naar ‘buiten’. En terwijl ik naar de foto kijk, komt in me op:

‘Hallo wereld, hier ben ik! Het is soms nog best spannend om mezelf aan jou te laten zien. Maar zo beschut onder de bomen, kan ik buitengewoon mezelf zijn.’

Als Christa Wiersma van TORI begint te vertellen over het vak van kindercoaching dan word ik altijd enthousiast. Nu heeft ze het ook helder beschreven voor het PSC-magazine en voor jou. Zodat je ook weet wat ik doe als kindercoach en waar mijn praktijk voor staat.

Veel leesplezier!

Klik hier voor het artikel

Welkom… Het is zo’n veel gebruikt woord. Een kort woord met een diepe lading. Wat betekent ‘je welkom voelen’ wat mij betreft? Hoezo vind ik dit zo belangrijk?

Het is een basisbehoefte van iedereen om zich welkom te voelen in het leven. Ik denk dat het een belangrijke voorwaarde is voor een kind om zich te kunnen ontwikkelen tot een zelfstandig mens. Een mens die stappen zet vanuit zijn eigen wensen, talenten, ideeën en gevoelens. Wanneer iemand dit doet, ervaart het leiderschap over zichzelf en zijn eigen leven.

Mensen kunnen hun hele leven met dit thema stoeien. Het is dan ook nogal ingrijpend. De aanleiding is soms helder, maar niet altijd. Ook als gewenst kind met een veilige jeugd kun je (onbewust) een niet-welkom gevoel ervaren. Een kind is dan vaak gevoelig voor oordelen van anderen en vooral bang afwijzing van de omgeving. Allergisch voor ruzie en zorgen over morgen. Het niet-welkom gevoel is te pijnlijk om te voelen (in de buik), dus gaat het kind vaak piekeren (in het hoofd).

Kinderen die hier mee worstelen, snap ik goed. En voor hen ben ik kindercoach geworden. Ieder kind wil gehoord en gezien worden. Het wil de ruimte en vrijheid krijgen om zich te ontwikkelen via zijn eigen weg. Heerlijke aanrommel-tijd alleen of met vriendjes, zelf hobby’s en een studie kiezen, denken-voelen-doen op een eigen manier. Ik gun alle kinderen het ontwikkelen van eigenheid: het ontdekken van eigen talenten, een flink portie eigenwijsheid en grenzen verkennen.

Ken jij het fijne warme welkomgevoel in je leven? Gun jij je kind(eren) dat ook?

Warme welkomsgroet, Esther

Dit zei mijn dochter van 9 jaar op een avond bij het naar bed gaan. En ze heeft het gedaan. In haar eigen klas met 30 kinderen, maar liefst 1,5 uur lang. De juf vertelde achteraf dat ze met een brok in de keel voor de klas stond door de mooie uitspraken van de kinderen. Ik zag dat mijn dochter glom van trots. Het mooie is dat ze een worsteling van zichzelf heeft omgezet in een daadkrachtige actie. Helemaal zelf. Want hoe kun je jezelf zijn in een klas met meer dan 30 andere kinderen? De worsteling blijft (en ze is daarmee vast niet de enige), maar ze heeft het onderwerp op geheel eigen wijze onder de aandacht gebracht.

Ik wil graag haar visie met jullie delen. Haar tekst is mijn uitgangspunt geweest. Deels heb ik het bewerkt, uiteraard met haar toestemming.

“De klas is als een puzzel en ieder kind is hierin een stukje. De randstukjes en hoekjes zijn de minder-populaire kinderen. Het stukje dat precies in het midden zit, is het populairste kind. De binnenstukjes zijn kinderen, die daar tussenin zitten.

De voordelen van het zijn van een randstukje: je agenda zit niet vol met afspraken en je bent origineel (je verzint bijvoorbeeld een spel of mop). De randstukjes zijn de basis van de puzzel. Nadelen van het zijn van een randstukje is dat anderen er soms vandoor gaan met jouw originele ideeën (bijv. je hebt een spel verzonnen en de populaire kinderen veranderen de spelregels) en soms mag je niet meespelen terwijl anderen dat wel mogen.

Als binnenstukje heb je soms de neiging om de populaire kinderen achterna te lopen. Je vindt het populaire kind goed en perfect. Je bent de hele tijd bij dat kind in de buurt, omdat je alles van hem of haar wil nadoen. Je wil alleen maar dat anderen naar je kijken.

Welk stukje in de puzzel ben jij? Waar wil je liever staan? Waar vinden andere kinderen dat jij staat? Wat zijn de voordelen en nadelen van het zijn van een binnenstukje en van het middelste stukje?”

Ik zou het geweldig vinden als dit soort onderwerpen vaker besproken worden in de klas. Zonder oordeel en zonder klipklare (schijn-)oplossingen. Complimenten voor mijn dochter die dit initiatief heeft genomen en complimenten voor haar juf die hiervoor openstaat en met wie ze het samen heeft gedaan.